Það var nýtt ár og læknirinn minn hafði sagt mér að ég þyrfti að hreyfa mig. Þetta var fyrsti dagurinn minn í ræktinni og ég var sjálf meðvitaður. Ég gekk inn og þar var hún. Ég hafði aldrei ímyndað mér hvað væri undir þessum lausu hæfu faglegu læknisflíkum. Það var stjórnunarpersónuleiki hennar og stingandi augu sem skipuðu hlýðni mína. Ég var lögð á minnið með styrkleika hennar. Hún fann heila æfingu í rekkanum. Ég hlýt að hafa verið að glápa í nokkurn tíma. Fyrsta hugsunin sem leiddi mig afvega var að velta því fyrir mér hvort dagur í því að nudda marmara í kringum skilgreiningarlínurnar á líkama hennar með nefinu mínu teljist til líkamsþjálfunar. Ég var ekki einu sinni að æfa og var þegar farin að svitna. Meitluð skilgreining hennar hafði leitt hugann að mér að sjá hana þar eins og hún ætti alls engin föt. Ég gat ekki litið undan. Hún var stórkostleg sjón. Ég eyddi tíma í að stara á þetta trausta form, rassinn. Ég hafði verið borinn burt. Hún gekk til mín núna. Hreyfingar hennar voru mjúkar og fljótandi. Augu hennar tæmdu hreyfigetu mína. Að tala. Ég veit að hún hafði talað...ég var ráðalaus. Það voru augun hennar sem nutu mig. Ég hafði gleymt mér. Ég yfirgaf sjálfan mig í undirbúningi fyrir að verða étinn